Gofry belgijskie (drożdżowe)

Gofry belgijskie różnią się od tradycyjnych dodatkiem drożdży, zamiast proszku do pieczenia. Swój światowy debiut zaliczyły one w 1958 roku na Expo 58  właśnie w Brukseli. Ich moda zapanowała w Ameryce Północnej, na początku 1962 roku i trwała na dobre. Dopiero Belg Maurice Vermersch zmodyfikował nieco przepis i spopularyzował je w swoim kraju pod nazwą 'Gofry belgijskie’. Nadał im taką nazwę, ponieważ wielu Amerykanów nie mogło poprawnie zidentyfikować Brukseli jako stolicy Belgii. Te gofry były podawane z bitą śmietaną i truskawkami, a sprzedawane za dolara. Nazwa rzeczywiście dość szybko przyjęła się w Ameryce Północnej i obecnie gofry belgijskie są tam często spożywane jako śniadanie z dodatkiem: polewy, bitej śmietany, różnych kremów, owoców, czekolady, syropu lub masła. Alternatywnie, są podawane z lodami waniliowymi i świeżymi owocami (np. z truskawkami), jako deser. 

Jeśli chodzi o degustację, to jest to mój zdecydowany gofrowy faworyt. Dziś robiłam je po raz drugi 🙂 W smaku i konsystencji różnią się znacząco od tych na proszku do pieczenia. Są zdecydowanie słodsze i delikatniejsze, a do tego pulchniejsze.  Kolejną rzeczą, która odróżnia je od proszkowych braci jest ich struktura- chrupkości nie nabierają w gofrownicy, lecz na kratce do studzenia, więc nie zrażajmy się, gdy otworzymy gofrownicę, ponieważ po minucie będą bardzo chrupiące 🙂

1. W gofrach belgijskich kluczowe jest rośnięcie, zarówno rozczynu, jak i samego ciasta- tak jak w tradycyjnym cieście drożdżowym.

2. Aby gofry miały swój piękny, specyficzny kształt wystarczy jedna duża łyżka ciasta, jeśli użyjemy 2 łyżek ciasto wypełni całą foremkę,  a do tego będzie bardziej puszyste, lecz nie tak chrupiące- są to oczywiście proporcje do gofrownicy 'serduszkowej’.

3. Te gofry pieką się znacznie szybciej niż tradycyjne. Nie otwierajmy gofrownicy przez 1 minutę od wlania ciasta, po tym czasie należy sprawdzić stopień upieczenia gofrów- jeśli są mocno rumiane wyjmujemy, a w przeciwnym razie podpiekamy jeszcze kilka sekund; jeżeli gofry są grubsze, to potrzebują naturalnie więcej czasu (ok. 2- 3 minut)

4. Po upieczeniu gofry będą bardzo miękkie, wtedy należy położyć je na kratkę i zostawić do momentu całkowitego wystudzenia- chrupkości nabierają właśnie wtedy.

Składniki na 16 gofrów:

• 25 g drożdży
• 1/3 szklanki ciepłego (niegorącego!) mleka
• 1/3 szklanki + 2 łyżki cukru
• szczypta soli
• 250 g mąki
• 110 g miękkiego masła
• 2 jajka

Wykonanie:

Drożdże, ciepłe mleko, 2 łyżki cukru i 3 łyżki mąki dokładnie wymieszać, przykryć ściereczką i odstawić na 15 minut do wyrośnięcia. Po tym czasie z reszty mąki, masła, jajek i rozczynu wyrobić ciasto (polecam robić to za pomocą maszyny, ponieważ ciasto jest dość luźne), następnie dodać pół szklanki cukru i jeszcze raz szybciutko wyrobić (kilka sekund). Ciasto odstawić na 45 minut do wyrośnięcia.

Rozgrzać gofrownicę i jeśli jest taka potrzeba to posmarować olejem. Do nagrzanej gofrownicy wkładamy porcję ciasta i szybko ją zamykamy. Nie otwierajmy gofrownicy przez 1 minutę od wlania ciasta, po tym czasie należy sprawdzić stopień upieczenia gofrów- jeśli są mocno rumiane wyjmujemy, a w przeciwnym razie podpiekamy jeszcze chwilę.

Po upieczeniu przełożyć je na kratkę i zostawić do całkowitego wystygnięcia.

Podawać wedle gustu, lecz najlepsze są z owocami lub na sucho 🙂 Smacznego!!!